sexta-feira, 21 de novembro de 2008

Historia dun naris

Esta é a historia dun naris que queria ver mundo. Era de cor verde porque amaba a terra, e redondo porque así podía viaxar rodando por todas partes. (Como cando o profesor de oficina de teatro dí que podemos rodar como unha bola con só concentrarnos. E vai o tipo, tenta... e consegue. E despois todo o resto da turma. E acabamos sendo bolas que rodan adiante e atrás por toda a aula e as gargalladas chegan até a secretaria, que sospira e pensa “xa están os do teatro”).


Mas antes de sair de viaxe foi protestar (porque amaba a terra e estaba orgulloso de ser un naris con identidade, e tamén comezaba a estar farto do que fan os que mandan, que sexan os que sexan sempre se parecen moito). E aínda con todo o que protestou non mudou de cor, apesar que grande parte dos narices que vemos por aí son vermellos (o que a veces lle cria problemas, porque escoita que é “un naris minoritario” e que “non serve para nada” porque “o que importa é ser un naris vermello, coma todos os outros. Iso é o normal”). Mas o naris desta história é verde, como as Fragas do Eume.


Despois subiu nun bus, e pasou toda a Travesía rodando desde o lugar do condutor ao asento do fondo (onde fican os cativos de quince anos que poñen os pes no asento do lado e escoitan música no seu telemóbel) pasando polos asentos do comezo (onde fican as señoras que resmungan que os cativos de hoxe non teñen educación) e, en xeral, por todas as persoas que están no bus (e que están fart@s de ouvir os resmungos da señora e a música do cativo). E rodou e rodou durante horas, nun movimento interno dentro do percorrido do transporte ateigado... até que chegou a beira dunha moza moi linda que, gostando do nariz e sen saber que esta amaba a terra e queria ver mundo (porque, de saber iso, teria gostado máis aínda do noso protagonista), meteuna no bolso.


Máis tarde, esa moza apañou un bus con destino Porto e outro cara Lisboa, onde se encontrou cun pallaso metido a profesor de galego en Faro. A moza linda ofereceulle o nariz verde, e o pallaso adorou porque nunca tiña visto antes outro naris igual (nen outra moza tan linda). E, pasada a fin de semana aló foi para Faro co naris, que nunca tiña visto tanto mundo. En tres dias un monte de kilómetros!! E foi en Lisboa e en Faro onde o naris aprendeu que aquilo que os outros narices vermellos lle contaban sobre “salir de piedrafita” non era certo... e soubo que podería incluso apañar un avión para São Paulo sen problemas. O naris estaba redondo de felicidade!!!! (E o pallaso xuraba que podía cheirar o mar dentro da circunferencia verde)


E, chegado a Faro, contoulle ao pallaso a sua historia. E o pallaso, que tamén amaba a terra, case fica redondo e verde da felicidade de que un naris tan orgulloso e amante tivese ido a parar, casualmente, ás suas narinas. E como tamén gostaba de ver mundo (o naris e el tiñan bastantes cousas en común) prometeu que, cando saíse de viaxe, levaría sempre o naris con el. E así poderían protestar en toda a parte, que xa están os dous fartos abodo das falcatruadas que fan os que en teoría defenden a terra (e a língua, por certo).


Así que, desde Faro: Galiza non se vende, goberne quen goberne!!





sexta-feira, 14 de novembro de 2008

Conflito

Así, sem grupo culto –ct-. Porque “conflicto” lembra a señorones de frac nun clube de gentelmans ignorándose os uns aos outros baixo a excesiva violencia do ambiente. E narices erguidos e xesto de noxo permanente (así, como as estiradas portuguesas ou as suas homónimas galicianas, as coruñesas) (Eeeeeeefectivamente, os que xa vivíchedes en Portugal sabedes ao que me refiro).

Pois iso, conflito. –Ito. Que soa mais a “king of the barrio”, a levar unhas ostias sen vir a conto e porque si, porque andas a ollar mal. Porque “así empiezan las peleas”. E cito Siniestro porque se non fose por Julián Hernandez eu, na minha inopia, non saberia da perda das sagradas formas no santo sepulcro do cristo bendito, onde todos querían a outra fazula dos seus irmáns (e o baixo ventre, e o fígado, e todas esas partes vitais tan boas de castigas a puñetes. A deus o que é de deus. E a Alí... Bumba ye!!!). Porque El falou de irmáns mais non de primos. E lástima que non estiveran eses ghipis dos chakras para deixarlles morado o terceiro ollo (do tigre). Menudo Conflito Vaticano montaran os ortodoxos: Paz, amor e comprensión... dicía, de novo, Siniestro.


Xa o Murado advertira nesa delicia que no santo sepulcro podería haber mais que ostias consagradas. Por outra banda, nós xa avisamos no secundário xesuítico coruñés, cando apresentamos un vídeo no que aparecía un loitador de pressing catch chamado “El saserdote serdote!!” (unha aperta para Alex, que agora cría fungos en Madríd) (non, non é parlamentário, é biólogo).

Pois conflito sotanístico, que non só de linguas vive o demo. Para @s que estexades fóra do mundo, aí vos vai (audio, please):





Duro, eh? Conflito lingüístico, conflito cognoscivo, conflito social de profesores en Portugal. Conflito no Congo mentres mandamos sms de solidariedade (che, lle, vos, lles) polo telemóbel. Conflito en todas as partes menos en Norte América, onde todo changhou. Que digo eu que poderían avisar no Congo que todo mudou no mundo e que van ser eles própios os que exploten os seus recursos naturais, que xa non é preciso dar ouvidos as empresas que queren mineralizarse e supereurificarse; que xa non son precisos os conflitos étnicos. Que se actualicen: estamos no mundo 3.0. Ou non?

O conflito, mudando de tercio, é a base do teatro. E non as subencións como pensan moit@s. Como non vai ser o xermolo se o teatro nasceu da relixión? El non será o video anterior unha performance de La Fura dels Baus? El non será unha campaña mediática pouco ortodoxa da igrexa católica agora que precisa clientes e está de moda o pressing again? Serán convertidos os Latin Kings na praza de San Pedro e mudarán o nome polo de Iudaeorum Rex? Entregará o IGAEM da man de monseñor Barrio as axudas para as artes escénicas con base nun concurso de “Gladiadores Americanos”? (a min ese home xa me deu unha bofetada e recoñezo que non doeu moito) (por certo, espero que sexades tan poucos...outro conflito, cantos van?) Será Manolo Planas o novo director do CDG? (outros ben mais broncos xa tivo).

E a nós? En que nos afectan os conflitos, o Conflito. Temos que abrazar o conflito, querer o conflito. A min, persoalmente, axudoume a salvar os problemas iniciais dunha cadeira e o abismo da depresión crónica. Porque agora mudei de líder espiritual e foime ben.

Así que coidadiño e ollo ao piollo, que a xente anda teimuda e conflituosa. Como ten que ser.




E para acabar como Rivas (salvando as distáncias) anécdota coruñesa.

A daquel punk de nome inesquecíbel que, ante a pigha mais pigha da coru, aguentando a sua voluminosa persoalidade contra un muro que tiña às costas e segurando con contundencia o litro de cervexa díxolle: "Gho. Eres la tia mas guapa de Coruña". E nesa milésima de segundo en que a miúda deixou de lado o seu noxo cara os seres humanos que non portan algo de Tous e ollou nos ollos dun daqueles lumpens aos que costumaba ignorar, el sorriu e deu por rematado o seu discurso cun: "Hija de puuuuuuuta!!!!!!"

E a galera, o que acha de tudo isto?

sábado, 8 de novembro de 2008

De como a arte, evidentemente, degenera:

Depois de uma aula de mestrado e com enormes saudades do tempo "de café" de Coimbra.

Na metade da década dos 50 (do século XIX), Charles machuca o seu fígado absinto tras absinto numa esplanada de um café parisino. Uma mulher de luto caminha pela rua. Charles observa e ela, fugazmente, cruza a olhada com a do poeta. Um par de absintos depois, pega na caneta:

A uma transeunte

A rua ensurdecedora em meu redor berrava
Alta, esguia, de luto carregado, dor majestosa,
Um mulher passou, com sua mão faustosa
Erguendo, baloiçando as flores e a bainha

Ágil e nobre, com sua perna de estátua,
Eu bebia, crispado como extravagante,
No seu olhar, céu lívido onde nasce o furacão,
A doçura que fascina e o prazer que mata

Um raio… em seguida, a noite! __ Beleza fugitiva
Cujo olhar me fez repentinamente renascer,
Só voltarei a ver-te na eternidade?

Algures, bem longe daqui! Demasiado tarde! Nunca talvez!
Eu não sei para onde fugiste, tu não sabes para onde vou,
Tu que eu teria amado, tu que sabias que sim!

(Charles Baudelaire. As flores do mal)


Bar Veloso, Brasil, 1962:

Vinicius de Moraes tem a olhada perdida no seu Dry Martini enquanto Tom Jobim engole caipirinha tra caipirinha numa esplanada de Ipanema. De repente, uma cotovelada do Tom acorda ao diplomata. Uma loura espectacular desce caminho da praia. Os poetas ficam calados ante aquela marabilha. Essa noite, um balbuciante Vinicius tenta atravessar toda a sua bebedeira para recitar ao Tom (cabeça apoiada contra o piano, algúm resonar pouco discreto) a letra de uma nova música.




Café Tropical, Coimbra, terça feira, 14:30, 2007

Manel Afonso desenha no único caderno que tem desde que começou o curso, tres anos atrás. Antuán reparte o seu aborrecimento entre espreitar ao longe a montra da libraria e folhear o jornal. Na mesa, dois cafés. E media dúzia de cervejas, o orzamento nom dá para mais. Uma erasmus da Moldávia desce a rúa caminho da baixa. No seu percurso, passa por diante da mesa dos dois prakys. As actividades intelectuais (desenhar, aborrecer-se) cesam. O tempo detem-se. Quando passou, e reparam no facto, a sensibilidade nasce ao unísono e num idioma alheio:

- "Dioz mío! Que pedazo de jaca!"


O voyeurismo é o mesmo. O que muda é o talento.

(Manel Afonso olha para este blog e pensa: "Sim, mas eu essa semana estou a aborda-la no Noites Longas... que fique Baudelaire com as flores do mal pra si).

(Que saudades do tempo de nom fazer nada!!!!!)

quarta-feira, 5 de novembro de 2008

A esperanza (ghopé! en inglés)

Din que Pandora foi a primeira muller criada polos deuses. E foi enviada pra terra como castigo para os homes (porque resulta que un tránsfuga chamado Prometeo andivo comerciando e revelando informacións confidenciais aos homes e estes, mira ti que listos, aceptáron-lle o lume, programa beta do que despois sería o aquecimento central e as lareiras "enjebres" nos chalés coruñeses) (que en realidade son cheminés, mas non hai ninguén que lles tire da cabeza que aquilo é unha "lareira enjebre") (ou, xa que estamos, que un hórreo non é un elemento decorativo e que só é hórreo se sirve para gardar comida. Ou inutilidades, mais daquela ten que ter un h grande coma un mundo e moqueta).

Ao conto: resulta que o tal Prometeo trafica con lume, os homes deixan de ter frío e de se alimentar con carne crúa e sushi e os deuses, claro, apañan un cabreo que nin Dios (Zeus, neste caso).

E Zeus, rencoroso, criou á muller como castigo. Todos os deuses (conchabados como os nacionalismos periféricos) aportan algo para que a muller sexa ferpecta de todo: beleza, música, persuasión, intelixencia... É así que nasce Pandora, como nun taller de Tunning. Entón os deuses envólvena, poñen un laciño vai ti saber onde e mandan o pacote por MRW a casa de Epimeteo, "tete" de Prometeo.

Como bon cuñado, Prometeo desconfiaba da tal Pandora e tentou que o seu irmao a devolvese aos deuses (iniciando a tradición das tensións nos xantares familiares). Mas Epimeteo, encantado (encantadísimo!) coas virtudes da dona, recusa as tretas do irmao e aceita o agasallo.

Resulta que Epimeteo, ademáis da primeira jaca revertiana, tiña unha caixa selada e gardada nun cantiño da casa. Pandora sentía unha terríbel curiosidade por ver o que había dentro e acabou por non resistir a tentación e ignorar as diferentes advertencias que, tanto Prometeo como Epimeteo, debían terlle dado.

Evidentemente, aquilo saíu caro (lembremos que ela era un castigo divino) e, naquela caixa, estaban gardados todos os males que hoxe coñecemos: si, desde os físicos coma o reúma ou aqueles graniños que saen no padal e que fastidian moito até os da alma como a invexa, a ira, a avaricia e a soberba e a sua conxunción física: a SGAE). Visto o marrón, Pandora fechou rapidamente a caixa para ver se impedía pelo menos a metade dos libros de Paulo Coelho. Mas non. Dentro da caixa só ficou unha cousiña: a esperanza.

Este é o momento no que os contadores (ghipis) din: "Desde entonces, aunque los males nos acechen, la esperanza nunca nos deja por entero. Y mientras tengamos un poco de esperanza, ningún mal puede derrotarnos completamente."

Y una mierda!!

Entón a esperanza (que, por certo, acabou por saír da caixa porque probábelmente Pandora voltou a abrir a tampa para ver se era certo iso de que só quedara unha cousa dentro)estaba gardada na caixa pra que? Para que o resto dos males lle deran palizas? A esperanza era un mal coma os outros, pode que mesmo mais perigoso.

Porque a esperanza fomenta a inmobilidade, e acreditarmos que as cousas se poden solucionar ou que poden mellorar ou deixar de empiorar así como así. Cando as persoas sofren situacións de inxustiza, é a esperanza inmobilista a que os mantén vivos e mansos. "Deus aperta mas non afoga", sospiran antes de morreren afogados. "Aguenta! Ten esperanza!". "Suco vai, suco ven. Xesús María!"

E é tan traizoeira! É tan quentiña a esperanza! Tan adictiva... axuda tanto a vivir con menos dores. Como un calmante.

Hoxe o mundo acordou esperanzado. Fálanme de abrazos espontáneos e sentidos en NY. De sorrisos de Chicago a Kenia. E non podo evitar emocionarme por iso (son así de ghipi). Nen podo evitar o sentimento de tristeza que albisca a decepción. E non me veñan con histórias. Porque un negro, para min, é aquel que vive na miséria. Ou en Angola, que non son sinónimos por moito que algúns se empeñen.

E querería deixarme levar pola esperanza, mas coido que xa a gastei toda algures entre os últimos sete anos (moi tarde, xa sei, son así de ghipi). Veremos. Que lindo sería se eu estivese equivocado e estivese metendo agora a pata! Como asinaría qualquer papel para que iso acontecese! (Vedes? Xa está aquí de novo).

Mas tranquil@s, unha cousa teño clara: VENCEREMOS!!

E isto non é esperanza.

quarta-feira, 29 de outubro de 2008

Sobre língua e produtos agrícolas

Nos contos de tradición oral, os animais e os elementos naturais (polo xeral de carácter agrícola) costuman xogar un papel importante na trama, e son portadores de características máxicas. O plano do real e o do marabilloso están mais que relacionados e de um modo non traumático, sen sobresaltos. Mais esta invasión ficcional no real, esta uni-dimensionalidade (e unir é do que trata o tema, como veremos), non só se encontra nos contos populares e nas novelas de García Márquez. Chega até os nosos próceres do goberno e as suas políticas de defensa da língua galega.


A plana de impulsores, normalizadores e, resumindo, protectores lingüísticos do goberno galego reuníuse para apresentar ante os médios o convenio asinado co sector naval (o dos barcos) para que éste impulse e defenda o galego (descoñecemos se facendo uso de algún acorazado feito en Ferrol ou a base de manguitos para que a cousa aboie un pouco).


Mas o problema da língua é de caracer gráfico, como veremos, xa que a campaña de información foi encargada a alguén do sector nabal (o dos nabos). Porque só dunha persoa coa capacidade visual e intelectual dunha hortaliza arrincada da terra pode sair o resultante “embarcámonos coa a lingüa Galega”. Así, de primeira ollada, tres erros en cinco palabras.
Imaxinades isto noutro sitio qualquer? Imaxinades ao presidente do goberno español, ao presidente da Generalitat diante dun cartaz así? Na Galizacia ou ben ninguén perdeu tempo en ler esas letras gordas de tamaño 567 que estaban ao fundo ou ben ninguén encontrou o(s) erro(s). Ou, se callar, si. Mais como dá igual… Pataqueiro. Simplesmente Pataqueiro.




Mais non foi o pai da criatura o único tubérculo protagonista. Na gala, o Presidente do Goberno e a responsábel de política linguística sorrín ante o placard. Foto! Pa-ta-ca!!!

(Mentres, a língua (ese ente) pensando aquela do Reixa: “Ei nena/ son como o sector naval/ hei hei/ resistirei.” Mas o que resiste e o sector nabal dos gobernos galegos no referente a política lingüística, e vaia se resiste)


Entretanto, a prensa-cherry non deixa de plasmar as declaracións do presidente, de conciliadores brazos abertos e expresión solemne diante dun enorme “embarcámonos coa a lingüa Galega”:

Non existem polémicas entre idiomas, dí, o símbolo idiomático do país é claro: “os dous”. Unidos. Fusionados como en Songoku. Deixando entrar nesta gran galicia global (GGG) outras línguas para acrescentar a nosa identidade gustativa. E nada mais sintomático da nova era que ese lema: “Embarcámonos” (galego) “coa a” (con la, espanhol), lingüa (glíglico)… Grande paso para acabar com esta fútil disputa de letras. Um só idioma: o galegol, o españego. Como os Pementos de Padrón do Norte de Marrocos. Autentico e patrocinado desde a Asociación Científica Educadora da Língua Galegola (ACELGA) ou os Comités Organizados Unificados de Voluntári@s do Espalego (COUVE).

Queria Celso Emílio unha língua proletária, unha língua de labregos e mariñeiros, proa e rella sempre. Que pouca ambición enxebre! Os galegos e as galegas temos, hoxe en dia, moito máis. Agora temos unha língua defendida por productos agrícolas e non só: Nabos. Berzas. Melóns. Nécoras… vixiando porque o galego non desapareza. Dignificando un idioma de oferta Carrefour.


Mil primaveras máis? Por favor! Tendo que estar sofrendo vraos, invernos… Nin de coña! Unha soa estación dentro dunha cámara frigorífica a temperatura regulada. Como boas hortalizas importadas. E de cores bem vivas, que se noten esas diéresis.

Se é que xa o dicía un dos maiores normalizadores linguísticos do país: “Os pementos que noxo dan!”.

Por certo, o idioma non está doente de diglosia ou autoodio. É tuberculose, e é mortal.

sábado, 25 de outubro de 2008

terça-feira, 14 de outubro de 2008

Gregor and I

Duas figuras passeiam perto das docas de Faro. As suas gabardinas, chapéus e óculos escuros demonstram que querem passar desapercebidas. No fundo, o sol mergulha nas águas da ria Formosa. A figura da direita, uma enorme cascuda, ajeita-se mal a andar de gabardina e sobre duas patas, mas leva os óculos com alto estilo. É ela a primeira a falar.


- Assim que saes da casa. Lástima. Foram umas semanas vibrantes. Lembras os primeiros dias?

- Si: montar toda a tralha, encontrar formigas, acabar com elas e despois descobrir-te a ti.

-Pois, as formigas nom se podem comparar… elas nom som uma raça superior – a figura da direita contrai uma das suas patas com ar dramático.

- Quando te pós desse modo dás medo… Isso, as primeiras batalhas. O ataque com químicos, a chamada do desbaratizador.

- Isso foi uma boa jogada. Pensei que demorarias mais em chama-lo. Mas nom duvidas-te e… aí, com ataques profissionais á primeira ocasióm… E depois toda essa teima da limpeza… puses-te as cousas difíceis, a verdade. Nom sei que dizer. Acho que nom deverias ir embora. A cousa nom acaba mais que começar, e por agora levas as de ganhar. E chega o inverno, que joga ao teu favor…

-Nom te enganes, isto nom é por ti. Claro que ajudas, nom te quero subestimar. Es uma criatura realmente nojenta…

-Oh, obrigado. Mas nom me tens por que adular, já há confiança…

- Som os donos da casa, essa mistura entre forretas horríveis e seres vindos de outra galáxia. E essa bicefália tam difícil de aturar… e os pequenos detalhes… nom tinha a mais mínima confiança neles. E, quando houver um problema grande (e nom quero dizer que tu nom o sejas) nom iam responder. É melhor deixar a casa agora e, pelo menos, salvar a fiança.

-Tê-la de volta?

-Nem de conha, mas foi a que usei para pagar o último mês. Eles nom pensavam devolve-la… Menudos bichos.

-Eh, sem faltar.

-Desculpa. Pois isso, agora a procurar casa ou quarto por aí. Outra vez.

(silencio)

-Sabes? A nossa loita particular ia ficar moi interesante. Ia deixar que te confiasses para te atacar com força.

-He!. Eu ia gastar parte do dinheiro de Novembro para encher a casas de trampas e tapar todas as ventilaçons com tecido especial. E fumigar 1 vez a semana.

-Mas eu ia estar aí em Setembro. Sempre. Tomando conta da casa. Aguardando depois das tuas ferias…

-E eu ia contratar um fumigador ao ano.

- Isso é o que digo. Que a cousa estava interessante. Pode que me acabasses matando, se calhar acabava eu contigo… eras um rival á altura. Algo mais que isso. Se calhar um oposto. Uma némese, um …

-Já chega de identificaçons, Gregor.

-Nom suporto quando a gente entra em pânico e recusa batalhar, ou quando simplesmente passam do tema e se acostumam…

-Podes crer que nom ias ganhar…

-Nom chegara ás tácticas psicológicas: Ia meter um dos meus melhores e maiores homens na tua almofada.

-Que duro. Eu pensava martirizar-te com músicas mexicanas sobre a tua espécie.

-A versom da marijuana?

-Nom, na que estás tulhida das traseiras.

-Ouch! Sabes o que? Vou-te botar em falha. Porquê nom me das o teu novo endereço, quando o tenhas, e vou-te fazer uma visita?

-´tá calada.

- Porque nom? Sabes? Isto pode ser o começo duma…

- Nem de conha.


As figuras perdem-se pelas ruas da baixa, a passo lento.

quinta-feira, 25 de setembro de 2008

A Ópera de Fink Braün (e II): O Espectáculo.

“Quen dixo que para medrar había
que comer raíces?”



“O Arame” (do texto “Camiñar polo arame cunha lata de cervexa”, nom digades que o segundo nom é muito melhor, maldita auto-censura) sorprendeu-me, provábelmente pola minha pouca experiência neste género. Se qualquer ignorante coma mim esperava algo grande (nom era a ópera a “obra de arte total”?) e obscenamente caro, o oferecido destacou polo simples e limpo. Nada de grandes elencos: dous cantores e dous bailarinos (sempre el e ela, representaçons das personagens no passado e no presente); um decorado fixo apresentando uma espécie de duna, o que dotava a cena de dous alturas e uma inclinação ideal para o trabalho dos bailarinos (pánico ao levantar-se o pano e pensar que estava numa do antigo C.D.G.!!!), e uma projecçom de uma praia num cantinho do fundo, o mesmo mar que os protagonistas nom encontram; uma iluminaçom cálida sem grandes artificios e um vestiario moderno e simples. Da orquestra, dirá a imprensa que era de 16 músicos e eu nom tenho raçom para duvidar. Disse o criador da música, Juan Durán, que fez algo “com uma tonalidade moi vaga, em certo modo ambígua” mas “sem ser rabiosamente contemporáneo, a minha intençom nom é assustar ao público”. A mim, que som moi pailám, algumas partes tinham-me arrecendos de pasodoble. Como nom tenho a mais mínima autoridade na matéria nem estou legitimado, direi sem remorsos que me pareceu fraquinha, como um acompanhamento que realmente nom acompanha muito. Mas repito, nem ideia.


Em cena, inícia-se o espectáculo com dança. Os dois bailarinos (Catarina Varela e Aléxis Fernández, que fiquem aí os seus nomes porque tenhem um pelaso lindo-lindo e oferecerom um trabalhóm) forom do melhorcinho da peça, realizando um trabalho mais que notábel. Como única mençom negativa, dizer que poderiam ter trabalhado um bocado mais a fonética, já que há uma parte da peça na que falam e a cousa chia um bocado (coido que el é cubano), mas isto nom é nada que seja alheio da cena galega e mesmo aos actores do país.

Os cantores? Sem ter a mais mínima ideia (again) nem podendo sequer argumentar a minha opinióm, melhor el que ela, apesar que foi Carmen Durán a que arrincou mais palmas por parte do patio, que para algo jogaba na casa. Um dos momentos álgidos do espectáculo (mais ou menos na metade da peça) chegou com um intenso canto a duo que acabou com os aplausos do público, que durarom um bom pedaço. A actuaçom também desigual; ele tinha um rol um bocado mais simples num papel de galam de teatro sempre muito esperançado. A que sofria mais mudanças dramáticas era ela, nem sempre bem levadas.


E a noiva? Adapta-se ao género? Pois, como só poderia surprender a algúns poucos, igual que qualquer língua. Se quando é em italiano (nom digamos alemám) precisamos o libreto para seguir perfeitamente os cantos, o mesmo acontece com a própia. O texto, por outra parte, ficou longe de qualquer ideia de ópera pre-estabelecida (nada épico nem clássico, sem deuses, mortos, reis, coros...). Dous actores ambulantes, Gloria e Labarta, enfrontam-se ao futuro (ou a ausência del), aos seus sonhos e esperanças. Tanto o tema como o modo de o tratar nom som novos na escrita de Lourenzo, de quem nom se pode duvidar da autoria. Com certeza o autor desfrutou como um pícaro incluíndo citaçons sobre “As cagadas das gaivotas” e pensando na ilustre concorrência do teatro. Mágoa que essa parte nom estivesse interpretada como o resto, e sim como um sospiro cómico. Terám pensado o mesmo os Amigos de la Ópera?


De resto, cada entrada dos bailaríns dava mais conteúdo físico e beleça ao espectáculo (moi bom trabalho do coreografista) e a parte final na que os quatro interactuam em cena foi outro dos momentos fortes. Despois a peça acabou e chegou o momento da homenagem das palmas. Para sermos sinceros, deram um bom banho de louvanças, ao final algo forçadas. Mas supono que a ocasióm merece. Nom faltou quem subise ao palco a saudar e o único que se encontrava ausente (Manuel Lourenzo) viu-se substituido polo seu libro, nas maos de Durán (o músico, nom a cantora).


Suponhemos que, afinal, todos contentos: os da noiva por poder ve-la no palco. Os do noivo, por ter um teatro cheio e ficar bem. Depois da espera e da parola cos amigos enfronte do teatro (os do noivo e os da noiva nom acabarom como nalguma boda russa, por fortuna. Será que nom som assím tam diferentes?), uns fomos tomar umas tapas e outros a procurar the next whiskey bar.
Afinal, como sempre, uma pergunta teatreira no ar: Será este Arame uma excepção na cultura da cidade ou terá raçom o Dylan ao dizer que as cousas estám a mudar?


Como nota negativa da jornada, e para finalizar, lamentar a imprudência do concelho por nom ter despregado uma unidade de assistência sanitária por se Milucha, Cuqui ou Merceditas sofressem um paro cardíaco da impressom.

terça-feira, 16 de setembro de 2008

Traslado




Com todo o que deixo atrás... e a minha vida nom entra nas minhas bolsas!!!

segunda-feira, 15 de setembro de 2008

A ópera de Fink Braün (I): Fauna e flora.

Completamente desnortados os pessimistas científicos. Nom já porque o mundo nom acabara no dia 10, mas pela avaliação errada do danger. O choque que ia colocar o mundo tal e como o conhecemos em perigo de dessaparecimento nom foi entre protóns, hadróns ou semelhantes.

A colisóm que podia fazer tremer os alicerces do planeta foi de carácter social e produciu-se na Corunha este sábado 13. Os dois nichos (sociais) corunheses que mais gostam do postureo, “la sociedad de amigos de la ópera” e o sector universitário-progre-galeguista-corunhês, viram-se irresponsábelmente convocados a um tempo ante a estreia de “O Arame”, primeira ópera em galego desde há oitenta anos (daquela fora uma mastodóntica versóm de “O Mariscal”).


Para já, censurar a inmprudência do concelho por nom despregar aos antidisturbios ante o hall do Teatro Colon Caixa Galicia (por certo, denominar um teatro com tal anatómico termo sempre se me antolhou como algo muito arriscado do ponto de vista publicitário: que podemos agardar que “bote” esse teatro?). Uma bateria de senhoronas corunhesas das quais nom duvidamos que terminam os nomes próprios em -ita ou -uca e gozam dos seus domingos no Casino ou na Solana sentadas na mesma fila de butacas que Pilar Garcia-Negro (Pilarita ou Piluca, nessa feira).


A audiência, como se esperava, era variada e echia o local: teatreiros, professores, muchachada de tonalidades grisáceas, amigos, familia e amantes (da ópera), as já referidas Emilita, Julita (sem reintegrar o “j”, por favor), Milucha, Méndez Romeu, membros do concelho, alcaldes do concelho, Camilo Franco... Como a minha capacidade de reconhecer “celebritis” é quase nula e isto nom quere ser crónica rosa, a lista fica por cá. Da banda do noivo (a ópera) uns e de parte da noiva (o galego) outros. Se bem que suponho que familiares do noivo nom acabavam de gostar disso de se relacionar com “una chica tan poca cosa”... mas assím som as cousas... E como ela vem subvencionada....


Pois aí estavamos todos dentro do Colon, algúns por primeira vez desde aquelas jornadas gratuítas antes da restauraçóm do teatro (por certo, nem um só rótulo no interior em galego ou nos dous idiomas), agardando que o momentazo histórico desse começo. Devoramos o programa que “Amigos de la Ópera” editara (suponho que por primeira vez em bilingüe) e o libreto com as partes cantadas. Aquí a primeira surpresa: uma folha de texto. Para a conceiçom de ópera que um tinha (coisas como Don Giovannis, Bohemes e demais...), a coisa parecia bem reducida. Uma primeira leitura deixava a autoria clara: era um texto de Manuel Lourenzo (fariam falta umas 5 leituras mais). Entretanto, as celebritis menos celebritis chegam quase no inicio para ressaltarem mais. Descobremos com ledicia larpeira que no programa escreve o meu nunca suficientemente revindicado Paz Gago, autor do imprescindível Manual para enamorar princesas.


Começa o espectáculo (o da ópera, o outro já levava tempo).



sexta-feira, 18 de julho de 2008

Piratas das Caraíbas

(ejem... provando, provando... um, dois.... um, dois...)

Como diria o Reixa:



Ya soy profe de gallego, me gustan las chavalas, la playa y el mar!!!!

Plataforma Faro-Galiza? Isoglosa atlántica? Rancho folclórico galaico-português? O futuro, cheio de possibilidades.

sábado, 5 de julho de 2008

Cara a maturidade forzosa...

Para festejar os meus 28 anos novinhos do trinque e um monte de cousas mais que aparecem na wikipedia (independencia de Venezuela, de Cabo Verde, invençom do bikini, criaçom e Pink Floyd...), saber que a Millán Astray (que naceu tal dia como hoje) algúm dia ham de lhe tirar a estátua como tiraram o burro e o cabalo em Ferrol há seis anos e moitas cousas mais qua agora nom se me ocorrem, um poema e um teatro:


O XURAMENTO (Manuel Lourenzo, Eclipses)
Academia Sesión inaugural. O Alumno sobe ao podio onde o Profesor toma xuramento.

Profesor: Adiante. Pouse a man dereita sobre o Libro e diga: xuro por Deus, pola Constitución e polo Bilingüísmo Harmónico que a Terra é redonda como um collón.


Alumno: Podo facer unha pergunta?


Profesor: Adiante.


Alumno: "Collón" escríbese con "ele-agá"?


Profesor: A dúbida, de seu, xa ofende. Cero en Ortografía. Faga o favor de recoller o seu "ele-agá" e o seu resaibo antigaleguista e vaia matricularse a Coimbra.


Alumno: Merda


Profesor: Para a súa boca.


Alumno: Porco.


Vai levando

Caetano Veloso - Chico Buarque
1975

Mesmo com toda a fama
Com toda a brahma
Com toda a cama
Com toda a lama
A gente vai levando
A gente vai levando
A gente vai levando
A gente vai levando essa chama

Mesmo com todo o emblema
Todo o problema
Todo o sistema
Toda Ipanema
A gente vai levando
A gente vai levando
A gente vai levando
A gente vai levando essa gema

Mesmo com o nada feito
Com a sala escura
Com um nó no peito
Com a cara dura
Não tem mais jeito
A gente não tem cura

Mesmo com o todavia
Com todo dia
Com todo ia
Todo não ia
A gente vai levando
A gente vai levando
A gente vai levando
A gente vai levando essa guia

sábado, 28 de junho de 2008

Charlie Haden

Para variar um bocado a temática e nom acabar sempre com mau corpo, queria hoje escreber sobre Charlie Haden. Nom som nem por acaso um experto na música e menos no jazz em particular. Nom tenho bom ouvido (na minha casa aínda teima o chiste familiar de que quando era pequeno ouvia os vinilos ao duplo das revoluçons sem cair na conta) mas gosto muito de ouvir música (e imensa enveja de nom saber como a fazer) (“como é bom tocar um instrumento” diria Caetano). Se isto serve para que alguém se achegue a estas músicas, objectivo cumprido.

Pois Charlie Haden era contrabaixista. Que decepçom, sim. Nom vou falar de um trompetista ou saxofonista. Se calhar é por iso que o libro sobre ícones do Jazz que temos na casa nom fala del.

Charlie Haden ía para cantante desde que tinha dous anos (a sua era uma família de músicos, quero dizer que tinham mesmo um grupo) mas uma enfermidade nas cordas vogais cortou para sempre ese caminho. Foi entóm que se interesou polo contrabaixo, que era o intrumento que tocaba o seu irmao.

Xa feito un moço e como contrabaixista entrou no grupo de Ornette Coleman, quem revolucionou por completo o jazz com a sua música. O seu disco mais famoso (The shape of Jazz to come, de 1959) é uma pequena maravilha de vanguarda musical. A sua designaçom como génio levantou mais de uma enveja e comentarios maliciosos. Miles Davis entenciou: “Está todo fodido por dentro”. Coleman seguiria na vanguarda é entraria de cheio no free jazz. E do mesmo modo os seus músicos.

Mas Charlie Haden desenvolveu outros projectos para além da colaboraçom com Coleman. Em 1970 funda a Liberation Music Orchestra (LMO), onde conjugava a música esperimental com a de intervençom política. O seu primeiro disco tinha como eixo central a Guerra Civil Espanhola (obrigadisimo ao amigo que mo pasou) e no segundo criticaba a política exterior dos EUA na América Latina. Voltaram nos 90 com outro disco que denunciaba o Apartheid e, há tres anos, lançaram um titulado “Not in our name” que aborda a situaçom no Iraque. As duas correntes básicas neste músico som a preocupaçom política e o experimentalismo musical.

Em 1971 celebrou-se por primeira vez em Portugal um festival de Jazz: O Cascais Jazz. O cartaz era do melhor e o evento foi multitudinário. Destacabam Miles Davis (que daquela tinha no grupo a K. Jarrett) e estaba na sua etapa funky e no seu estrelato e Ornette Coleman (com Haden de contrabaixista). Fecharam o festival os Giants of Jazz (com Thelonious Monk, Dizzy Gillespie, Art Blankey...) e o seu be-bop arrebatador (o Art Blankey pediu cravos e martelo para fixar a sua bateria ao estrado!!!).

O festival começou com polémica pola esigencia de Miles em ser o primeiro a tocar (fora programado Coleman para abrir). “Este é o primeiro festival de Jazz em Portugal e quero ser eu a abri-lo. Os outros só podem tocar despois de mim”. Se calhar a rivalidade entre os dous influenciou isto, se calhar só o ego dum Davis que já começaba a ser idolatrado. Esta não seria a única estrenticidade de Miles no festival (persoa moi simples, como bem se conhece).

Foi durante a actuaçom de Coleman, despois de Miles. Charlie Haden pega no microfone e adica a sua música Song of Che aos movimentos de libertaçom de Angola e Moçambique, o que conseguiu desatar gritos contra a ditadura do público e punhos em alto. Apareceram duas faixas no público dizendo “Guiné livre” e “Abaixo a guerra colonial”. A policia ameaça com cancelar o festival mas nom actua por medo ás represalias do público.

Á saída do concerto, Haden é acompanhado pola PIDE a um quartel. Primeiro tentaram a intimidaçom e, de nom ser pola intervençom de um dos organiçadores, teria levado uma malheira. Afinal, a cousa queda em nada e só é convidado a saír do país. O mais curioso do asunto é que a grabaçom do tema em directo estava na gabardina que Haden vestiu para ir ao quartel. Ao chegar deixou-a na entrada e só despois é que foi registrado. Así foi que se salvou a fita e que puido incluir partes da grabaçom no seu disco Closeness, no tema For a free Portugal. Nom sería o seu último contacto com o país, já que em 1990 grava um disco com Carlos Paredes: Dialogues.

Fica Charlie Haden como um exemplo de música de intervençom num género que acostuma ser denominado como etéreo e pouco relacionado com a realidade.

quinta-feira, 26 de junho de 2008

De tolos...

"Um dialecto que hablan ustedes en su aldea".

Entretanto, desde a caverna do cíclope...

O curioso é que ambas noticias partilham capa de jornal (electrónico, claro).

A verdade? Paso quilos, nem me penso molestar em escreber nada. O pior é comprobar como a tendência é aumentar mais e mais a tensom... até onde chegaremos??????????????

terça-feira, 24 de junho de 2008

Vídeos para Bea





O segundo fala também de transportes, só que mais tradicionais:





E o mais importante: Quando arranjamos uma furgalha e saímos a percorrer o mundo? Vais ser a minha chofer favorita!!! (algúm día eu sacarei a carta, prometido...)

segunda-feira, 23 de junho de 2008

Sonhos e revelaçom

Nesta altura do campeonato sempre acontece o mesmo. Começo a sonhar com a Galiza. Nom se trata de nada saudosista nem bucólico pastoril. Nom falo de sonhar com grandes planos da costa ao estilo do “Mar Adentro”. Refiro-me a sonhar com que estou de férias na Corunha, de tapas por Compostela, com que vou fazer visitas á casa de amig@s. Ou pensar nas cousas que ficam por fazer, as tarefas planificadas para o verao, os livros que quero ler, a família... Suponho que no fundo o meu cérebro quere fugir dos exames ou que me preocupo polo que vou ter que fazer aló (quem me conhece sabe que sempre tenho que ter alguma preocupaçom na cabeça). Suponho que a rainha poderia analisar isto e chegar a diagnósticos e receitar encerramento em instituiçom pertinente, mas nom deixa de ser curioso como a minha cabeça reage perante a volta a casa.


Pois bem, ontem comecei com o asunto. E comecei com um do mais divertido. Nom sei se foi que alguém me falou de Nani Moretti ultimamente (adoro procurar explicaçons para os componhentes dos sonhos) ou se estava aí no subconsciente desde que ví o filme, mas a cousa trataba sobre uma manifestaçom multitudinária no dia 25 de julho em Compostela (nom dou mais pistas) á qual eu asistía com colegas levando um cartaz que punha “Di una cosa di sinistra!”.


O que me leva a pensar... que fazer por esas datas? Bom, melhor tratar diso despois dos exames... se sobrevivo, claro.


Por certo, tivem uma revelaçom estética. Vislumbrei o caminho, car@s teatreir@s. Pronto voltarei com a boa nova.

quarta-feira, 18 de junho de 2008

Galicia WAS una mierda (y, por supuesto, lo sigue siendo)

Pois ao final a minha conferência correu sem incidentes, a pesar de que alguém decidise visitar Coimbra no mesmo dia para me facer competencia.

O triste foi comprobar como consigo ser aborrecido e chegar a falar hora e pico mentres @s coitad@s d@s asistentes procuram cantos afiados para cortar a veias...

A cousa começou com a introduçom e as boas palavras (totalmente imerecidas) sobre mim por parte de Osvaldo Silvestre. Acometeu-se depois uma primeira parte falando da história da língua ("boring!" gritaba Homer) e uma segunda na que já entramos na cultura juvenil. Segui-se um debate bastante interesante (para contrastar com a minha actuaçom anterior) no que tivemos oportunidade de falar de mais cousas relacionadas com a Galiza.

Em resumo: umas boas duas horas (polo menos para mim, que nom me tivem que suportar...). Agradeço imenso aos organizadores por esta oportunidade e aos/ás asistentes por aguentar!!

domingo, 15 de junho de 2008

Orgulho

Citado de Vieiros

"Subiu a continuación Manuel Lourenzo, Premio Nacional de Artes Escénicas, quen botou man dunha referencia cunqueiriana para indicar a súa convicción de que "o teatro tamén, ou é un vento tolo ou non será nada", subliñando a continuación o seu convencemento de que por moitas portas que se lle pechen ao teatro, "acabará por tumbalas".

Lourenzo pechou ademais a súa intervención cun recordo afectuoso para o actor Tuto Vázquez, "un dos grandes profesionais deste país que se chama Galiza", dixo o dramaturgo, subliñando a última palabra, "Galiza"."

segunda-feira, 9 de junho de 2008

Esquicio

Vaites, vaites...


Previously on "A Corte do rei gnu"...


domingo, 8 de junho de 2008

Galicia es una mierda (de novo)



Parece que sim, que ao final Galicia será una mierda esta sexta, na Faculdade de Letras. Mais informaçons, cá. Sem Clarinda, contra vento e maré.

Afinal fica así:

Língua galega e cultura juvenil (2008/2007)

Dia 13, sexta feira. 16:00

Instituto de Estudos Espanhois.


O amigo Jason nom pensa perder o evento...Portanto:

APAREÇAM!!!!!!!

sexta-feira, 30 de maio de 2008

Premios Nacionais

Que bom poder ter (por fim) prémios nacionais da cultura. O de Literatura foi para Ferrín (um só premio para todos os géneros, já se queixa el mesmo). O de Artes escénicas para Manuel Lourenzo.

Nom podo concordar mais com este prémio (mas vaia por diante que nom som imparcial): Polo seu trabalho ao longo de todos estes anos, por ser umha persoa fundamental na cultura galega desde os 60. Pola sua obra e a sua "mala baba" que ainda persiste. Porque sei que nom vai calar por ter recebido este prémio. Porque (por fim) pode ser Prémio Nacional a serio, e nom esa outra cousa que ganhou há uns anos e que, suponho, agora pasaremos a chamar Prémio Estatal.

Ah! E porque veio, com a Plataforma, dar umha conferência a Coimbra.

Também porque pensa que o teatro: "é um vento tolo ou nom é nada".

Por todo isto: Parabéns.


(Na foto, a conferéncia no TAGV. Entre Fernando Matos Oliveira e o que escrebe).

segunda-feira, 26 de maio de 2008

Não entre em pánico, nom!!! (or Why I´m lusist-reintegracionist)


Pasou-me por completo a celebraçom do II dia do Orgulho Lusista e Reintegrata.


Imperdoábel para umha persoa que mantém contactos ilícitos com o reintegracionismo, se bem que em Portugal iso nom acaba por ser de grande mérito. O ddoler celebra-se no 25 de maio, coincidindo com o Dia Internacional da Toalha (como tributo a Douglas Adams). Nada mais representativo de Portugal para @s galeg@s do que as toalhas que, nos anos 80 e por aí, montes e montes de famílias galegas punham como excusa para irem saborear um bacalhau à Fortaleza.

Foi precisamente aí, entre galos de barcelos e virgens de fatima, que @s futur@s militantes do reintegracionismo descobrem, abraiad@s, que aquelas persoas exclamabam "cona" e "caralho" tal como nós. Marca evidente, esta de referirmo-nos ás partes mais complementares dos nosos corpos, de que se trata da mesma língua. (se nom conheciam a teoria baixo-lingüística, há que reler a Chomsky, Sausure e outros. Que tendes moi esquecido o estudo!). Outras irrefutábeis provas da unidade lingüo-alveolar som a queréncia polos grelos no cozido ou os incendios forestais.


Este pasado domingo, voltando ao rego, decorreu umha multitudinaria manif que percorreu as ruas de Compostela (a organizaçom fala de arredor de 42 persoas, a policia declarou: "Dia da qué?") pedindo a internacionalidade do noso idioma e o grande abraço lingüístico que nos permitirá achegarnos a Marco Paulo ou outros ícones (mais outra raçom para o reintegracionismo, el@s nom falam de Marilyn como umha "icona sexual", lamentábel comfusom) entre outros ícones, falabamos, de masculinidade tuga. Quanto temos que aprender!


Dar os parabéns aos colegas pelo grafismo, que estaba dificil despois do desenvolvimento gráfico do ano pasado e a excelente escolha de cartaz. E lamentar a imposibilidade de asistir á mani-festa-acção. Queda para outra.


Asim que não entre em pânico, nom!. 25 de Maio, saímos do armário. (já estou nas pulgas para ver os vídeos...)

sábado, 24 de maio de 2008

Mau Colligit, demasiado Expurga, pouco Innovat.

Começaba o camarada umha reflexom sobre o Dia das letras, e as propostas que (apesar dos desenganos com a academia) tem. Tinha eu pensado aportar umha outra opiniom sobre nomeamentos, mas vou desviar a conversa. Mais que nada porque comparto os dous que aporta.

Coido que tod@s concordamos com que nom se justificam moitas escolhas feitas até o momento, em que em reiteradas ocasions estamos ante meras tretas editoriais, em que há vetos que nom se justificam, em que merescemos umha outra academia para a nosa língua.

Mas, precisamos REALMENTE de umha academía?

Procurando na página da RAG, encontrei as funçons que lhe som atribuídas.


  • Establecer as normas referidas ao uso correcto da lingua galega, conforme o disposto na Lei 3/1983, de 15 de xuño, de Normalización Lingüística, do Parlamento de Galicia, nomeadamente:

    • A elaboración da norma gramatical, ortográfica e fónica.

    • O inventario do léxico e a proposta dun dicionario de uso.

    • A modernización e actualización do léxico.


Ok. Nom creio que seja muito arriscado expor que a RAG (@s integrantes) nom posúem autoridade para ejercer tal funçom, que debería recaer na(s) Universidade(s). Quero dicer: Ferrín tem autoridade lingüística? Se case tem umha normativa para el só! E os que nom som escritor@s nem tenhem nada a ver com as filologias? Porque depois acontece o que acontece, e resulta que as "concordias" entre as universidades som rejeitadas pola academia porque há "aconselhamentos" telefónicos no dia anterior... e as persoas cedem ás presións, porque no fundo tanto lhes tem.


  • Estudar e propor a restauración da onomástica galega.


O mesmo, cousa das unis, do ILGA e dos serviços de normalizaçom.


  • Velar polos dereitos do idioma galego.

  • Defender e promover o idioma galego.

  • Asesorar os poderes públicos e institucións sobre temas relacionados co uso correcto da lingua e coa súa promoción social.


Há quem pense que a RAG vela, defende ou asesora? Reconheço (e é aquí onde vem a origem do post) que um dos meus maiores shocks durante a universidade foi, despois dumha conferencia na RAG, ouvir a umha académica falando em espanhol. Ok, antes de que isto fique cheio de spams, @s integrantes da academia tenhem o direito de falar o que lhes dé a "Real" gana, mas mal promovemos o idioma se nem o falamos. Anos despois aconteceu-me algo semelhante com o presidente, acho que era ele, mas já estaba vacinado contra esas cousas.


  • Estudar e dar a coñecer o patrimonio literario e documental da institución.


Única cousa de utilidade. E pode ser feito por qualquer fundaçom com bastante mais eficiencia.


  • Decidir a personalidade literaria á que cada ano se lle dedica o Día das Letras Galegas.


E estas som todas as funçons. Só mantemos a academia para que escolham umha vez ao ano a algúm d@s "poetas que forom"? E se investísemos os cartos noutras cousas? E se ficase só umha editorial, um museu arquivo organiçado e bem investigado e já está? A mim nom me parece pouco nem inútil para a língua.

Mas, umha maior demora na página da RAG revela os seus estatutos, de cujo prefacio tiro isto:


O galego ten hoxe un estándar ortográfico e gramatical único, estable e suficientemente consolidado, codificado pola Academia coa colaboración do Instituto da Lingua Galega. As normas facilitaron moito o seu ensino masivo e a intensa producción cultural. A lingua propia de Galicia, presente tamén nos medios de comunicación, está hoxe estudiada, prestixiada e difundida internacionalmente gracias ó traballo altamente especializado de numerosas persoas, non sempre membros desta Academia.


Pois resulta que nem estábel nem suficientemente consolidado. E a língua nom está aló muito prestigiada, pelos vistos. A língua difundida internacionalmente? Serám a dúzia de leitorados. Iso sim: é de louvar que reconheçam que nem som sempre eles os que fam as cousas...

Reafirmo-me: se queremos ter um "conselho de sábios", "cemitério de poetas" ou qualquer outra cousa así folclórica, polo menos que nom tenham competéncias. De outro modo? Todos para a rua, convertimos a RAG numha fundaçom (tiramos-lhe o R) e ponhemos os expolios a andar, que boa falta vai facendo. Montamos umha editora científica e rigorosa para o material que aló está e, (para esto si que podemos chamar aos/ás antig@s integrantes) facemos algumha homenagem de tanto em tanto fronte a estátua de Curros. Banda municipal incluída.

Entóm, e só entóm, empeçamos a pensar em Lois Pereiro e Ricardo Carvalho Calero para o Dia das Letras. Quando cheire a limpo.


E que há cousas que aínda nom se entende porque seguem a ser.

quarta-feira, 21 de maio de 2008

Galicia ERA una mierda

Aló foi a minha apresentaçom na tal mesa redonda na UC. Ficará para outra ocasiom.

Lástima, nom poderei postear esta mensagem:

"Jogo de rol universitário.

Máster: Aparece Clarinda, tira GAC0"


(E eu que tinha preparado o Power Point com Castelao e Songoku...).

Por certo, o título era: "Galicia es una mierda: Nova cultura e língua (2002-2008)"

segunda-feira, 19 de maio de 2008

Esta noite volto ter insomnio..

E na cama penso eu:

Gloria queixa-se de que as cadeiras que ficam para o espanhol som as "marias" (suponho que filosofía, religióm, ciencias do ambiente...) mentres que as sérias (química, física, matemáticas...) som para o galego, e que isto é perigosisimo para o idioma (espanhol).

E, tendo em conta que a competencia em cada língua vem dada pola sua respectiva cadeira (língua galega, língua espanhola) e que nas outras é algo secundário (nom vam dar a colocaçom dos pronomes em educaçom para a cidadania, digo eu). E nom se falará mais em filosofia ou em religiom do que em química ou matemáticas onde a metade som fórmulas e números?

E, por certo:

Cuíña nom tería quedado com ganas
de poder meter a man nas peaxes
da ponte de Mapfre vida?

Es un clamor (e 2)


Fragmentos (nunca separo frases, escolho fragmentos nos que fala Gloria Lago):

Gloria Lago.- Nosotros, en Galicia, hemos realizado una encuesta en la que el 80% está a favor de que los padres y los alumnos puedan elegir el modelo lingüístico en el que estudian. Sólo un 12% de los gallegos encuestados están de acuerdo con que las señalizaciones estén sólo en gallego. Y el 87% está de acuerdo con que se pueda recibir enseñanza en castellano en toda España.

(...)
Creo que sí podríamos buscar amparo en Europa porque se está fomentando odio en los chicos. El mensaje machacón de que la lengua española es una lengua invasora, una lengua que usurpa, una lengua que avasalla, crea en los chicos una sensación de que, por hablar castellano, están haciendo cierto daño a su comunidad. Si un niño dice «hablo español», le llaman «facha» y le pintan la mesa. (fragmento que sae na portada)


(a nova guia para o ensino) crea la figura del voluntario de activación lingüística, el VAL, que es una especie de pequeño comisario, que va por ahí vigilando...

Carmen Iglesias.- Es el modelo nazi...

Gloria Lago.- Al menos en mi instituto no está funcionando. Todavía no conocemos ningún caso. Se trata de una guía que llegó este año y que se está analizando...


Gloria Lago. - En Galicia, lo vamos a conseguir porque el debate es enorme. No hay un día en que no haya cuatro o cinco artículos de opinión por periódico sobre el tema.


Gloria Lago. - Probablemente al final no consigan lo que quieren. Pero nos habrán estropeado a los niños; y la generación de mi hijo y las próximas serán unas víctimas de este experimento...
(...)
Es decir, el nivel de castellano será paupérrimo. Los chicos que quieran estudiar fuera de Galicia van a tener muchos problemas, los profesionales que quieran ejercer su labor fuera también. Sabemos que en algunas empresas de Madrid ya se está empezando a cuestionar la entrada de profesionales procedentes de Galicia, porque, aunque son buenos, tal vez, a la hora de redactar textos o informes, tendrán sus problemas.

En los colegios gallegos, las asignaturas troncales, salvo lengua española, se dan en gallego y el resto -«las marías»- en castellano.«Pero en algunos ni se cumplen esos mínimos».

«Hay muchos intereses económicos, que es parte del problema». (Por fim algo no que concordamos, Gloria)

sexta-feira, 16 de maio de 2008

Dia das Letras

Desgraçadamente, a Plataforma Coimbra-Galiza nom pode ir para diante com nengumha actividade comemorativa do Dia das letras galegas. O espectáculo que tinhamos preparado a medias com o Ateneu de Coimbra (umha primeira parte de representaçom de cantigas medievais e um recital de poesia galega com vozes de diversas partes do mundo) foi adiado por causas logísticas alheias as nosas intençons... Mas, desde o meu blogue persoal/vozeiro oficial da plataforma nom podo deixar de postear.

Pode que estejamos ante o Dia das Letras mais polémico, debido a apariçom deste grupo de persoas que nom vem motivo para deixarem de ter eses privilegios tradicionais que faciam a vida tam cómoda. (E espero que esta seja a única mençom a tais indivídu@s no blogue).

Nom quero ser sensibleiro nestas datas, nada mais longe da minha intençom, mas a lingua é o mais importante que temos. Escrebamos com ç, nh, ñ... falemos com gheada, com seseio explosivo predorsal ou com rotacismo, estamos tod@s no mesmo barco. O lobo está aí, já lhe conhecíamos as orelhas, agora vemos o fucinho também.

Na rua, na casa, na universidade, com familiares,amig@s, desconhecid@s de copos, jogando, trabalhando, dicindo porcalhadas, domando pulgas... FALA!

E aproveitando que últimamente estou a apanhar gosto ao surrealismo tuga:


YOU ARE WELCOME TO ELSINORE


Entre nós e as palavras há metal fundente

entre nós e as palavras há hélices que andam

e podem dar-nos morte violar-nos tirar

do mais fundo de nós o mais útil segredo

entre nós e as palavras há perfis ardentes

espaços cheios de gente de costas

altas flores venenosas portas por abrir

e escadas e ponteiros e crianças sentadas

à espera do seu tempo e do seu precipício


Ao longo da muralha que habitamos

há palavras de vida há palavras de morte

há palavras imensas, que esperam por nós

e outras, frágeis, que deixaram de esperar

há palavras acesas como barcos

e há palavras homens, palavras que guardam

o seu segredo e a sua posição


Entre nós e as palavras, surdamente,

as mãos e as paredes de Elsinore


E há palavras noturnas palavras gemidos

palavras que nos sobem ilegíveis à boca

palavras diamantes palavras nunca escritas

palavras impossíveis de escrever

por não termos connosco cordas de violinos

nem todo o sangue do mundo nem todo o amplexo do ar

e os braços dos amantes escrevem muito algo

muito além do azul onde oxidados morrem

palavras maternais só sombra só soluço

só espasmos só amor só solidão desfeita


Entre nós e as palavras, os emparedados

e entre nós e as palavras, o nosso dever falar.

(Mario Cesariny)

17 de maio

DEITADO FRENTE Ó MAR...

Lingua proletaria do meu pobo
eu faloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.

Eu faloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo
unha historia contada noutra lingua.

Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estupidos,
non falo prós valeiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas de
tódolos que sufren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ó mar, ise camiño...

quinta-feira, 1 de maio de 2008

Tradicional...

Achega-se a queima das fitas, momento estelar da vida universitária de Coimbra. Para a praxe, há dous momentos que marcam o ano lectivo, o primeiro é a festa das latas ou latada, que conmemora a entrada d@s nov@s estudantes na universidade. Há um pequeno cortejo onde @s caloir@s vam disfarçadas polos respetiv@s padrinhos e madrinhas e acaba num baptizado no rio Mondego (polo medio, claro, litros e litros de alcol e umha semana de concertos).


O segundo momento e o máis importante é a Queima das Fitas, que serve de despedida ás persoas que saem da universidade. É outra grande festa (realmente a cidade sofre um boom de actividade económica durante esas noites) que dura por volta de umha semana e algo mais e que serve dumha especie de grande entroido no que a gente aproveita para se descontrair até limites que roçam a estupidez em muitos dos casos. Toda esta festa mascara a etapa de maior actividade da praxe


Como dicia antes (ainda tenho que falar de moitas cousas antes de contar-vos o de ontem) estas duas festas marcam o calendario praxistico. @s caloir@s, persoas que estam no seu primeiro ano de universidade, nom tenhem dereito a vestir uniforme académico até a sua primeira queima das fitas e, umha vez que o vestem, já nom podem ser praxados. Até entom, estám ás ordes d@s mais velh@s. Isto abre um grande abano de posibilidades: desde a broma simplesmente anecdótica e simbólica até o maior abuso de poder (ano pasado houve denuncias ante a policia porque a um deles lhe rasgaram o escroto quando lhe estavam a rapar os pelos púbicos e, reconheçamos, que umha miuda de 18 anos que acaba de chegar com toda a sua timidez adolescente à universidade tenha que fingir umha mamada a um colega de clase em plena rua... nom é muito normal).


Nom dubido que há persoas que adirem esta tradiçom e que levam todo isto na boa sem grandes injustiças (sendo umha hierarquia arbitrária e abusiva e nom concordando com ela), mas acho que esas mesmas persoas demonstram umha falta de responsabilidade alarmante quando nom protestam nem fam relativamente nada contra os abusos cometidos por outr@s que so podem ser definidos como torturador@s. É a vosa tradiçom, nom basta com dicer “iso nom é praxe” tedes que deixar de ser permisivos com os abusos... ou é que se calhar “iso é praxe”?


Mais tradiçons: as “troupes”. Grupos de praxados que patrulham pola noite a alta de Coimbra procurando caloir@s fora da casa depois das 12 da noite. Tenhem capacidade para castigar batendo cumha culher de pau (umhas culheres grandes que eles tenhem) ou cortando o cabelo do infrator ou infratora. Isto pode parecer irreal, sobre todo para @s estrangeir@s que nom temos contacto com estas “práticas”, mas é certo. De caminho a faculdade de letras tenho que pasar por ruas da alta, e em certas épocas é fácil atopar feixes de cabelo no chao.


Onte, e por fim vou ao conto, encontrei algo parecido pola rua. Voltaba para casa depois dum partido com outros quatro colegas e pasamos por diante da porta férrea (a porta que da a “Via Latina” o pátio que está entre a reitoria, o senado universitário e a faculdade de dereito e um dos pontos simbólicos da praxe). Diante da porta, agarrado a ela como se fose a “casa” dum jogo de pícar@s, um rapaz de rastas. A uns metros, um grupo de cinco ou seis praxistas. Pensei que seria umha troupe e achegueime ao rapaz com a intençom de lhe perguntar se estaba bem e oferecer-lhe a nosa “escolta” se queria sair daí (metía-se no meio dos cinco e nom creio que ningum dos praxistas tivese valor para facer nada). “É um julgamento de praxe” “ E queres
ajuda para sair daquí?” “Nom, esta-se bem” Ok. Perfeito.


Fomos para casa e despois tomar-lhe umhas cervejas. Por volta de duas horas mais tarde voltei a ver ao rapaz: acompanhado por dous praxistas, facendo eses polo caminho e com o cabelo completamente trasquilado. Nom me reconheceu, estaba completamente bébedo. Era por volta da umha da noite.


O mais doloroso? Pensar que, dentro de um ano, este rapaz estará facendo o mesmo ou se calhar pior... porque estas tradiçons som autoalimentadas de medo, humilhaçom, ódio e grandes quantidades de represom, social e sexual.


De resto? Soportar a queima como melhor se poida (comeza este venres, coido) já que este ano nom vou poder “fugir” da cidade. Ir ao concerto de Gabriel o Pensador, se calhar. Comprar tapóns para os ouvidos para poder durmir e plantar cara aos/às que queiram mexar no meu portal (este ano vou estar com potas de auga em todas as fiestras... que pasa? Que só se divirtem el@s?). E suportar este dia antes da queima: como @s praxistas deixam de poder praxar despois do venres, aproveitam as últimas oportunidades que lhes restam...

Por certo: o rapaz das rastas podia ter-se salvado com só dizer “Nom, obrigado, paso das vosas tradiçons. Som anti-praxe”. Que lho impediu? A presom social e a tradicional estupidez universitária. Digo eu.

segunda-feira, 14 de abril de 2008

terça-feira, 8 de abril de 2008

CRÓNICA SOCIAL I

A festa da Primavera é um evento no que as repúblicas pedem desculpas à vizinhança por todo o barulho causado durante o ano. O resultado? Barulho para tod@s @s vezinh@s depois de um concurso de feijoadas.


Nom pensedes que umha competiçom gastronómica nom é aliciente para as repúblicas da alta. As sempre barulhentas e preguiçosas casas metem maos a obra para fazer as melhores feijoadas e ficar na melhor posiçom posível...dentro de uns limites. E lá foi a Prá-Kys-Tão com as suas melhores galas.



Históricamente, o concurso de feijoadas era feito entre as repúblicas da rua da matemática e arredores (Kuarenta, 44, Corsários, Galifões, Marias, Baco, Incas, Ras-te-parta e Bota-Abaixo). Por volta de há seis anos decidiram abrir o concurso para Kágados e Prá-Kys-Tão (como sabedes, república a qual pertenço). A organizaçom é muito simples: constituido um juri com vizinh@s da zona, este atribui pontos a cada feijoada. A que tiver mais, ganha. E a casa que ganha organiça no ano seguinte (por iso é importante ficar em segundo lugar).


Este ano, a Prà apresentou umha firme candidata ao pódio (sempre sem virtuosismos que nos deparem a vitória, claro), uma feijoada generosa em carne e acompanhamento e que, numha delicatessem proposta por este modesto cronista, aportava umha novidade: parte do feijão era posto em vinho. As espectativas eram boas, nom tanto porque a casa tivese esperanças de vitória mas porque o noso campionato interno é só com Bota-Abaixo e Kágados... e nom ficar de últimos.


A primeiras sorpresa: Este cronista foi dos tres acompanhantes do juri, pelo que seguiu a votaçom directamente. A primeira decepçom: a avaliaçom do juri da panela Nº2 (Prà-Kys-Tão): faltaba sal.


De resto, e sempre segundo a opiniom do juri, um concurso muito fraquinho. Duas feijoadas intragábeis e uma terceira que foi rejeitada por membros da comitiva avaliadora (“eu não penso meter aí a colher”). Contudo, e para o noso campionato interno, dicer que a cousa nom ficou mal já que, se bem é certo que ficamos por baixo dos Kágados, o empate com a Bota-Abaixo soube a glória. Aliás, e já no persoal, estar na organizaçom permitiu-me encher o papo da feijoada ganhadora mentres o resto d@s espectador@s aguardabam pola publicaçom dos resultados. Os quais, por certo, forom os seguintes (os 5 primeiros lugares, do resto nom me lembro):


1.- GALIFÕES (com uma feijoada especialmente saborosa, todo há que deci-lo)

2.- MARIAS (com uma feijoada de luras)

3.- KÁGADOS e RAS (primeiro empate da noite)

4.- KUARENTA (@s organiçador@s)

5.- PRÀ-KYS-TÃO e BOTA-ABAIXO


Mais outro triunfo da democracia! Mais outra festa da primavera! Despois do resultado (publicado pola radio pirata dos Corsários) começou a festa, que se prolongou até bem entrada a medianoite.



António Mira. El Correo Gallego.

sexta-feira, 4 de abril de 2008

"Bomba" Silvar


PORQUE SI!!!

(mil beijos para a mais melhor...)

quinta-feira, 27 de março de 2008

Franz...

Era ainda muito cedo, as ruas limpas e vazias, eu ia para a estação. Ao comparar o relógio de uma torre com o meu, vi que era muito mais tarde do que tinha pensado, não tinha tempo nenhum a perder, o susto provocado por esta descoberta deixou-me inseguro quanto ao caminho, ainda não estava muito à vontade nesta cidade, felizmente que havia um polícia ali perto, corri para ele e perguntei, ofegante, pelo caminho. Ele sorriu e disse: "E é a mim que vens perguntar pelo caminho?". "É", respondi eu, "porque sozinho não consigo encontrá-lo". "Desiste, desiste", disse ele e voltou-se com um movimento largo e brusco, como aquelas pessoas que querem ficar sozinhas com o seu riso.

(Kafka)

quarta-feira, 26 de março de 2008

Back

Bom, as promessas de Wi-Fi eram infundadas (nom sei de que me estranho, eu nunca cumpro o que prometo) e cá estamos de novo, com Wi-Fi mas da faculdade.

Mas nom todas as noticias som más. Vexo que os colegas andam a trabalhar e bem.

Projecto mas do que interessante que vem pulsar na minha bem-querida tecla de cultura digital e gratuita (o futuro, minhas caras). Funcionará para os livros o que vai de maravilha para a música? (pronto, nom para todos). Sinceramente, com os objectivos que este estaleiro marca, nom vexo porque nom.

Para já, que saibam que uma imaginária garrafa de Porto barato (que querem, nom há orçamento nem para a imaginação) baptizará cada barco. Boa viagem.

terça-feira, 25 de março de 2008

Somos flor de maio

Blog do colectivo feminista da Pra-Kys-Tao na coluninha da esquerda.

Artigos, eventos e fotos de homens sexys (nao estou a mentir!!!!).

Divulguem, participem, comentem, apoiem....

quinta-feira, 13 de março de 2008

Aclarações que não interessam a ninguem.

Still alive. Retorno com mais força depois da Páscoa, e com Wi-Fi na casa!!!

Futuros planos:

Participação numa mesa redonda com um monte de cérebros universitários. Título da minha intervenção: "Galicia es una mierda".


Organização de um espectáculo de poesia galega para o 17 de Maio.

(bi) Licenciar-me.

E o futuro... escuro, impio e blasfemo. In Love(craft) we trust! (te-ke-li-li!! te-ke-li-li!!)

terça-feira, 26 de fevereiro de 2008

O gueto de Gaza





Este é o título da vídeo-reportagem que a revista Focus publica no Youtube, para além da edição escrita.

Uma olhada sobre algo do que estamos acostumados a ouvir falar mas nom temos quase nunca testemunhas directas (nom, nom valem @s palhaç@s que vam aló uma vez ao ano). Entrevistas com israelitas (asombrosa a do home que tivo que retirar as tripas do morto da sua tenda), com palestinianos e com um representante do goberno eleito palestiniano (nom, xa nom se trata dos de Arafat, senom dos outros). Um bom trabalho para nom perder e que aporta algo de luz sobre a tragédia que vai cair sobre a Palestina e especialmente sobre o franja/gueto de Gaza.

quinta-feira, 21 de fevereiro de 2008

Meios e fins.

Uma prévia ao concerto no Diário das Beiras.

Outra posterior, na Sono-Tone.

quarta-feira, 20 de fevereiro de 2008

Lo estaban pidiendo a gritos.

Quiero, desde esta humlde lera del ciberespacio, dar toda mi solidaridad y mi más sentido apoyo a los camaradas libertários de la Mesa por la Libertad Lingüística.

Es un auténtico placer ver como aún hay valientes que se rebelan contra todos aquellos que pretenden imponernos contra-naturas. Todos los viernes, desde hace dos semanas, un grupo de corajosos se enfrenta a la policía-títere de los nacionalistas y a los batasunos gallegos. Ante las amenazas, las descalificaciones más ruínes y detestables y por encima de la pasividad de unos agentes de la ley que incitaban a los cachorros de ETA a base de suaves bastonadas (¡a las piernas, agentes, a las piernas y después a la cabeza... que parece que no saben hacer su trabajo!), un numeroso grupo de ciudadanos conscientes se manifiesta por la Libertad. Si, con L grande analfabetos de la upegá.

¿Pero que piensan que es esto? ¿50% de las clases en gallego? Eso es una imposición con todas las letras (nueve, en este caso). Defendemos la LIBERTAD, malditos nazi-onalistas. Metedlo en la cabeza. La libertad de que mis hijos puedan estudiar en español y los tuyos en gallego no. La libertad de que los centros no ofrezcan asignaturas en gallego (ya bastante bueno es que, como detalle de folclore, los niños aprendan dialectos). La libertad de que los hoteles prohíban a los empleados a hablar en gallego. El derecho a un jefe a reirse de una empleada: "Burra, no hables lenguas menores". Que todos somos iguales ante la ley. Pero unos más que otros.

Por eso, quiero mostrar mi total apoyo a los corajosos que, semana tras semana, plantan cara a la injusticia. El más sentido abrazo (partido) desde esta pequeña región de Portugal. Desde Castromayor hasta Toro Fallecido. Desde el Niño de la Guia hasta Puentearenas. Orense, Lugo, Puentevedra y, como no, La Coruña a un solo grito: ¡Libertad para la lengua oprimida!
Desde el Vaticano, la Santa Sed, el embajador nos saluda con cariño.

¡Aire! Aire para que podamos respirar, trabajar y amar en español. Porque hubo un pasado no muy lejano y glorioso en el que convivíamos en paz y harmonia. Que vuelva la libertad de los siglos luminosos como el oro de América. Una región, una lengua. ¿Y luego no?

Quiero promocionar desde este pequeño recunco de la red la concentración del dia siete en el Obelisco. Que l@s mil hij@s de gallina vuelvan a cacarear al sol con orgullo. Que la chusma nazi-onalista y los cachorrillos de jarrai de pallero sepan lo que se les viene encima. Porque no nos callarán, cacareemos todos:

"Los séculos escuros no hacían mal ninguno"


Mas apoyos e información y apoyos en:

Mesa contra el Libertinaje lingüístico.

Convocatória d@s 1.000 filh@s de Pita.

Tan gallego como el gazpacho.


Por favor érguete de tu asiento y, con una mano en el corazón y la otra en la entrepierna de la persona que esté a tu derecha entona un sentido: "Arriba España!!".

terça-feira, 19 de fevereiro de 2008

OBRIGADO!!!!!

Plataforma Coimbra-Galiza: tod@s @s que passaram por ela.
Manel Afonso: por fazer o design dos flyers.
Ze Augusto e Migas: pelas cópias grátis.
Bea: Por trazer o licor-café e me aturar.
Prà-Kys-Tão: por me aturar em geral.
Renato: por dar-me o contacto de Helio.
Helio: Pelas magníficas fotos.
Ze Mário, Miro, JP e Leo: Por serem uns músicos excepcionais e melhores pessoas ainda.
Filipa: Pela publicidade no rádio.
Ivo, Pablo, Bea: Pela distribuição de última hora.
Favio: Pela ideia da distribuição de última hora e a publicidade no lastFM.
Mario: Pela crónica e a companhia. E por corrigir o que estava no lastFM.
Susana: Por publicitar tanto na alta.
RUC: Por emprestar, embora depois não fosse necessário, um gravador. Pela publicidade no Culturama.
Liliana: Pelas fitas do gravador.
João: Pelo stress de última hora com as fitas e as pilhas.
Lara: Pela publicidade em A Nosa Terra.
Luísa: Pelos conselhos jurídicos e a correcção de textos.
Raquel: Pelos conselhos jurídicos.
Pablo: Pelo "charme" com o colectivo erasmico-feminino.
Diario das Beiras: Pela quase uma página no dia do concerto.
Antena 1: Pela entrevista.
Equipa técnica do TAGV: Por serem enormes profissionais.
@s mais de 300 assistentes: pela presença, o calor e as palmas.


Com certeza esqueço muita gente... espero que me saibam perdoar.

Obrigado a tod@s por um 14 de fevereiro mágico!!!!!!!!