Historia dun naris

Esta é a historia dun naris que queria ver mundo. Era de cor verde porque amaba a terra, e redondo porque así podía viaxar rodando por todas partes. (Como cando o profesor de oficina de teatro dí que podemos rodar como unha bola con só concentrarnos. E vai o tipo, tenta... e consegue. E despois todo o resto da turma. E acabamos sendo bolas que rodan adiante e atrás por toda a aula e as gargalladas chegan até a secretaria, que sospira e pensa “xa están os do teatro”).

Mas antes de sair de viaxe foi protestar (porque amaba a terra e estaba orgulloso de ser un naris con identidade, e tamén comezaba a estar farto do que fan os que mandan, que sexan os que sexan sempre se parecen moito). E aínda con todo o que protestou non mudou de cor, apesar que grande parte dos narices que vemos por aí son vermellos (o que a veces lle cria problemas, porque escoita que é “un naris minoritario” e que “non serve para nada” porque “o que importa é ser un naris vermello, coma todos os outros. Iso é o normal”). Mas o naris desta história é verde, como as Fragas do Eume.

Despois subiu nun bus, e pasou toda a Travesía rodando desde o lugar do condutor ao asento do fondo (onde fican os cativos de quince anos que poñen os pes no asento do lado e escoitan música no seu telemóbel) pasando polos asentos do comezo (onde fican as señoras que resmungan que os cativos de hoxe non teñen educación) e, en xeral, por todas as persoas que están no bus (e que están fart@s de ouvir os resmungos da señora e a música do cativo). E rodou e rodou durante horas, nun movimento interno dentro do percorrido do transporte ateigado... até que chegou a beira dunha moza moi linda que, gostando do nariz e sen saber que esta amaba a terra e queria ver mundo (porque, de saber iso, teria gostado máis aínda do noso protagonista), meteuna no bolso.

Máis tarde, esa moza apañou un bus con destino Porto e outro cara Lisboa, onde se encontrou cun pallaso metido a profesor de galego en Faro. A moza linda ofereceulle o nariz verde, e o pallaso adorou porque nunca tiña visto antes outro naris igual (nen outra moza tan linda). E, pasada a fin de semana aló foi para Faro co naris, que nunca tiña visto tanto mundo. En tres dias un monte de kilómetros!! E foi en Lisboa e en Faro onde o naris aprendeu que aquilo que os outros narices vermellos lle contaban sobre “salir de piedrafita” non era certo... e soubo que podería incluso apañar un avión para São Paulo sen problemas. O naris estaba redondo de felicidade!!!! (E o pallaso xuraba que podía cheirar o mar dentro da circunferencia verde)

E, chegado a Faro, contoulle ao pallaso a sua historia. E o pallaso, que tamén amaba a terra, case fica redondo e verde da felicidade de que un naris tan orgulloso e amante tivese ido a parar, casualmente, ás suas narinas. E como tamén gostaba de ver mundo (o naris e el tiñan bastantes cousas en común) prometeu que, cando saíse de viaxe, levaría sempre o naris con el. E así poderían protestar en toda a parte, que xa están os dous fartos abodo das falcatruadas que fan os que en teoría defenden a terra (e a língua, por certo).

Así que, desde Faro: Galiza non se vende, goberne quen goberne!!

Conflito

Así, sem grupo culto –ct-. Porque “conflicto” lembra a señorones de frac nun clube de gentelmans ignorándose os uns aos outros baixo a excesiva violencia do ambiente. E narices erguidos e xesto de noxo permanente (así, como as estiradas portuguesas ou as suas homónimas galicianas, as coruñesas) (Eeeeeeefectivamente, os que xa vivíchedes en Portugal sabedes ao que me refiro).

Pois iso, conflito. –Ito. Que soa mais a “king of the barrio”, a levar unhas ostias sen vir a conto e porque si, porque andas a ollar mal. Porque “así empiezan las peleas”. E cito Siniestro porque se non fose por Julián Hernandez eu, na minha inopia, non saberia da perda das sagradas formas no santo sepulcro do cristo bendito, onde todos querían a outra fazula dos seus irmáns (e o baixo ventre, e o fígado, e todas esas partes vitais tan boas de castigas a puñetes. A deus o que é de deus. E a Alí... Bumba ye!!!). Porque El falou de irmáns mais non de primos. E lástima que non estiveran eses ghipis dos chakras para deixarlles morado o terceiro ollo (do tigre). Menudo Conflito Vaticano montaran os ortodoxos: Paz, amor e comprensión... dicía, de novo, Siniestro.


Xa o Murado advertira nesa delicia que no santo sepulcro podería haber mais que ostias consagradas. Por outra banda, nós xa avisamos no secundário xesuítico coruñés, cando apresentamos un vídeo no que aparecía un loitador de pressing catch chamado “El saserdote serdote!!” (unha aperta para Alex, que agora cría fungos en Madríd) (non, non é parlamentário, é biólogo).

Pois conflito sotanístico, que non só de linguas vive o demo. Para @s que estexades fóra do mundo, aí vos vai (audio, please):





Duro, eh? Conflito lingüístico, conflito cognoscivo, conflito social de profesores en Portugal. Conflito no Congo mentres mandamos sms de solidariedade (che, lle, vos, lles) polo telemóbel. Conflito en todas as partes menos en Norte América, onde todo changhou. Que digo eu que poderían avisar no Congo que todo mudou no mundo e que van ser eles própios os que exploten os seus recursos naturais, que xa non é preciso dar ouvidos as empresas que queren mineralizarse e supereurificarse; que xa non son precisos os conflitos étnicos. Que se actualicen: estamos no mundo 3.0. Ou non?

O conflito, mudando de tercio, é a base do teatro. E non as subencións como pensan moit@s. Como non vai ser o xermolo se o teatro nasceu da relixión? El non será o video anterior unha performance de La Fura dels Baus? El non será unha campaña mediática pouco ortodoxa da igrexa católica agora que precisa clientes e está de moda o pressing again? Serán convertidos os Latin Kings na praza de San Pedro e mudarán o nome polo de Iudaeorum Rex? Entregará o IGAEM da man de monseñor Barrio as axudas para as artes escénicas con base nun concurso de “Gladiadores Americanos”? (a min ese home xa me deu unha bofetada e recoñezo que non doeu moito) (por certo, espero que sexades tan poucos...outro conflito, cantos van?) Será Manolo Planas o novo director do CDG? (outros ben mais broncos xa tivo).

E a nós? En que nos afectan os conflitos, o Conflito. Temos que abrazar o conflito, querer o conflito. A min, persoalmente, axudoume a salvar os problemas iniciais dunha cadeira e o abismo da depresión crónica. Porque agora mudei de líder espiritual e foime ben.

Así que coidadiño e ollo ao piollo, que a xente anda teimuda e conflituosa. Como ten que ser.




E para acabar como Rivas (salvando as distáncias) anécdota coruñesa.

A daquel punk de nome inesquecíbel que, ante a pigha mais pigha da coru, aguentando a sua voluminosa persoalidade contra un muro que tiña às costas e segurando con contundencia o litro de cervexa díxolle: "Gho. Eres la tia mas guapa de Coruña". E nesa milésima de segundo en que a miúda deixou de lado o seu noxo cara os seres humanos que non portan algo de Tous e ollou nos ollos dun daqueles lumpens aos que costumaba ignorar, el sorriu e deu por rematado o seu discurso cun: "Hija de puuuuuuuta!!!!!!"

E a galera, o que acha de tudo isto?

De como a arte, evidentemente, degenera:

Depois de uma aula de mestrado e com enormes saudades do tempo "de café" de Coimbra.

Na metade da década dos 50 (do século XIX), Charles machuca o seu fígado absinto tras absinto numa esplanada de um café parisino. Uma mulher de luto caminha pela rua. Charles observa e ela, fugazmente, cruza a olhada com a do poeta. Um par de absintos depois, pega na caneta:

A uma transeunte

A rua ensurdecedora em meu redor berrava
Alta, esguia, de luto carregado, dor majestosa,
Um mulher passou, com sua mão faustosa
Erguendo, baloiçando as flores e a bainha

Ágil e nobre, com sua perna de estátua,
Eu bebia, crispado como extravagante,
No seu olhar, céu lívido onde nasce o furacão,
A doçura que fascina e o prazer que mata

Um raio… em seguida, a noite! __ Beleza fugitiva
Cujo olhar me fez repentinamente renascer,
Só voltarei a ver-te na eternidade?

Algures, bem longe daqui! Demasiado tarde! Nunca talvez!
Eu não sei para onde fugiste, tu não sabes para onde vou,
Tu que eu teria amado, tu que sabias que sim!

(Charles Baudelaire. As flores do mal)


Bar Veloso, Brasil, 1962:

Vinicius de Moraes tem a olhada perdida no seu Dry Martini enquanto Tom Jobim engole caipirinha tra caipirinha numa esplanada de Ipanema. De repente, uma cotovelada do Tom acorda ao diplomata. Uma loura espectacular desce caminho da praia. Os poetas ficam calados ante aquela marabilha. Essa noite, um balbuciante Vinicius tenta atravessar toda a sua bebedeira para recitar ao Tom (cabeça apoiada contra o piano, algúm resonar pouco discreto) a letra de uma nova música.




Café Tropical, Coimbra, terça feira, 14:30, 2007

Manel Afonso desenha no único caderno que tem desde que começou o curso, tres anos atrás. Antuán reparte o seu aborrecimento entre espreitar ao longe a montra da libraria e folhear o jornal. Na mesa, dois cafés. E media dúzia de cervejas, o orzamento nom dá para mais. Uma erasmus da Moldávia desce a rúa caminho da baixa. No seu percurso, passa por diante da mesa dos dois prakys. As actividades intelectuais (desenhar, aborrecer-se) cesam. O tempo detem-se. Quando passou, e reparam no facto, a sensibilidade nasce ao unísono e num idioma alheio:

- "Dioz mío! Que pedazo de jaca!"


O voyeurismo é o mesmo. O que muda é o talento.

(Manel Afonso olha para este blog e pensa: "Sim, mas eu essa semana estou a aborda-la no Noites Longas... que fique Baudelaire com as flores do mal pra si).

(Que saudades do tempo de nom fazer nada!!!!!)

A esperanza (ghopé! en inglés)

Din que Pandora foi a primeira muller criada polos deuses. E foi enviada pra terra como castigo para os homes (porque resulta que un tránsfuga chamado Prometeo andivo comerciando e revelando informacións confidenciais aos homes e estes, mira ti que listos, aceptáron-lle o lume, programa beta do que despois sería o aquecimento central e as lareiras "enjebres" nos chalés coruñeses) (que en realidade son cheminés, mas non hai ninguén que lles tire da cabeza que aquilo é unha "lareira enjebre") (ou, xa que estamos, que un hórreo non é un elemento decorativo e que só é hórreo se sirve para gardar comida. Ou inutilidades, mais daquela ten que ter un h grande coma un mundo e moqueta).

Ao conto: resulta que o tal Prometeo trafica con lume, os homes deixan de ter frío e de se alimentar con carne crúa e sushi e os deuses, claro, apañan un cabreo que nin Dios (Zeus, neste caso).

E Zeus, rencoroso, criou á muller como castigo. Todos os deuses (conchabados como os nacionalismos periféricos) aportan algo para que a muller sexa ferpecta de todo: beleza, música, persuasión, intelixencia... É así que nasce Pandora, como nun taller de Tunning. Entón os deuses envólvena, poñen un laciño vai ti saber onde e mandan o pacote por MRW a casa de Epimeteo, "tete" de Prometeo.

Como bon cuñado, Prometeo desconfiaba da tal Pandora e tentou que o seu irmao a devolvese aos deuses (iniciando a tradición das tensións nos xantares familiares). Mas Epimeteo, encantado (encantadísimo!) coas virtudes da dona, recusa as tretas do irmao e aceita o agasallo.

Resulta que Epimeteo, ademáis da primeira jaca revertiana, tiña unha caixa selada e gardada nun cantiño da casa. Pandora sentía unha terríbel curiosidade por ver o que había dentro e acabou por non resistir a tentación e ignorar as diferentes advertencias que, tanto Prometeo como Epimeteo, debían terlle dado.

Evidentemente, aquilo saíu caro (lembremos que ela era un castigo divino) e, naquela caixa, estaban gardados todos os males que hoxe coñecemos: si, desde os físicos coma o reúma ou aqueles graniños que saen no padal e que fastidian moito até os da alma como a invexa, a ira, a avaricia e a soberba e a sua conxunción física: a SGAE). Visto o marrón, Pandora fechou rapidamente a caixa para ver se impedía pelo menos a metade dos libros de Paulo Coelho. Mas non. Dentro da caixa só ficou unha cousiña: a esperanza.

Este é o momento no que os contadores (ghipis) din: "Desde entonces, aunque los males nos acechen, la esperanza nunca nos deja por entero. Y mientras tengamos un poco de esperanza, ningún mal puede derrotarnos completamente."

Y una mierda!!

Entón a esperanza (que, por certo, acabou por saír da caixa porque probábelmente Pandora voltou a abrir a tampa para ver se era certo iso de que só quedara unha cousa dentro)estaba gardada na caixa pra que? Para que o resto dos males lle deran palizas? A esperanza era un mal coma os outros, pode que mesmo mais perigoso.

Porque a esperanza fomenta a inmobilidade, e acreditarmos que as cousas se poden solucionar ou que poden mellorar ou deixar de empiorar así como así. Cando as persoas sofren situacións de inxustiza, é a esperanza inmobilista a que os mantén vivos e mansos. "Deus aperta mas non afoga", sospiran antes de morreren afogados. "Aguenta! Ten esperanza!". "Suco vai, suco ven. Xesús María!"

E é tan traizoeira! É tan quentiña a esperanza! Tan adictiva... axuda tanto a vivir con menos dores. Como un calmante.

Hoxe o mundo acordou esperanzado. Fálanme de abrazos espontáneos e sentidos en NY. De sorrisos de Chicago a Kenia. E non podo evitar emocionarme por iso (son así de ghipi). Nen podo evitar o sentimento de tristeza que albisca a decepción. E non me veñan con histórias. Porque un negro, para min, é aquel que vive na miséria. Ou en Angola, que non son sinónimos por moito que algúns se empeñen.

E querería deixarme levar pola esperanza, mas coido que xa a gastei toda algures entre os últimos sete anos (moi tarde, xa sei, son así de ghipi). Veremos. Que lindo sería se eu estivese equivocado e estivese metendo agora a pata! Como asinaría qualquer papel para que iso acontecese! (Vedes? Xa está aquí de novo).

Mas tranquil@s, unha cousa teño clara: VENCEREMOS!!

E isto non é esperanza.