Ricard

Merda!

A palabra é xenocidio

Coido que foi aló polo ano 94-95. Estaba en casa dun colega na vila da sua família, Irixoa (etimolóxicamente: igrexa pequena, “*eclesiola”). Pasáramos o día enteiro aló, o que era un pracer para un cativo coma min que xa tiña esquecida a que fora a aldea da sua infancia e estaba por coñecer a que sería a da sua maioría de idade. Xogar a bola cando os cans nos deixaban, claro; a imposibilidade de practicar "gardenboard" (leiraboard sería) nos herbeiros dos veciños. O meu temido rencontro con eses veículos de duas rodas e pedais que precisan cordinación... A verdade e que, sen ter unha lembranza completa da xornada, sí que gardo a sensación de me ter divertido arreo.

So teño duas recordacións concretas: a aterraxe, bici por un lado eu polo outro, a poucos centímetro de unha bela bosta de vaca (cabeza por diante, of course) e unha conversa sobre mulleres con un rapaz da vila ou arredores, un colega do meu colega. Tampouco fago a mínima idea de como chegou aí o asunto, mais só lembro ao rapaz falando de sexo e de SIDA (aquelas duas cousas que non entendiamos moi bem, polo menos eu) (e si, se comparamos coa data de nascimento, dá unha idade escandalosa para non entender desas cousas...). Lembro a seriedade do rapaz (tería a nosa idade ou menos e tentaría facerse o experto diante dos de fóra, supoño) cando falaba da imposibilidade de apañar a SIDA se, e non sei se cito textualmente mas non vou renunciar a o pracer de tentar, “apretabas coas máns ás cachas da tia”. (Agora que o escrebo, seguro que era "cú" e non "cachas"... mas o estilo é incomparabelmente mellor). Nin se mencionou, por suposto, o uso do condón (que nos debería soar a chino a todos, como o resto do campo semántico entrepernil).

Así naceu unha das miñas anécdotas favoritas. Xa non me ten tanta graza cando xente crecidiña anda com parvadas do xénero. E desta vez non é un habitante da igrexa pequena, e si o mandamáis da igrexa grande.

As declaracións do Papa son un atentado contra a vida de milleiros de persoas na África. E a el@s, quen @s protexe do Vaticano?

Vaites, vaites

Daredevil: Aquel fillo lexítimo que Frank Miller fixo nacer de novo. Aquel de quen Ben Affleck dixo que «Se esta pelicula fracasa non será só un erro. Significará que fixen o ridículo cun pixama vermello.» (E así foi, Ben) (Luser!!!). Un comic, en fin.

No último número encontramos a o vilán por excelencia, Kingpin, refuxiado nun recóndito país.

E, agora entre nós, alguén que se sinta tremendamente provincian@?

http://www.elmundo.es/elmundo/2006/08/13/blog03/1155504299.html

http://www.costadelamuerte.com/

Adicado con cariño a tod@s aquel@s que din La Coruña, Cayón e Los puentes cando falan en español.

Fetos e merinas

Segundo a Britannica:

«the unborn young of any vertebrate animal, particularly of a mammal, after it has attained the basic form and structure typical of its kind.»

Segundo a wikipedia:

«Chama-se de feto o estágio de desenvolvimento intra-uterino que tem início após oito semanas de vida embrionária (sendo conhecido antes como embrião) e vai até o fim da gestação. Após o parto, o feto passa então a ser considerado um recém-nascido.»

Por tanto, isto é un feto (a ecografía):

Isto NON é un feto:

TAMPOUCO son fetos:

Portanto, que teñen en común as dúas fotos grandes da campaña da conf. espiscopal? Non hai que ser un lince para saber a resposta.

(Por certo, na parte superior da tal campaña aparecen diferentes imaxes que SI son de fetos. Alguén podería datar a primeira delas?)

Viejuno

National Coimgrafic apresenta:

As Repúblicas (a fin de contas este blog tiña como función achegar o mundo de Coimbra a Galiza) son, como moit@s xa sabedes, " unha mestura entre casa okupa, residencia de estudantes e piso franco da resistencia francesa". E as persoas que alí viven... ben, autocitándonos (espero algún día editar na net as obras académicas de Manel Afonso e Antonio Mira):

« (...) estudantes deslavados e badalhocos que se movimentam politicamente entre a extrema esquerda e o alcoolismo (sobrepondo por veces ambos)».

Mas non todo é tan simples como a capa de mugre e o cheiro a viñaza. Dentro de unha República encontraremos republicos e repúblicas (as persoas que teñen cuarto na casa, viven aló e tiran por ela) e comensais (persoas que asisten aos xantares, partillando os gastos de alimentación e as tarefas da cociña). Durante a miña estáncia en Coimbra e na República da Prà-Kys-Tão, no meu primeiro ano fun comensal, e despois entrei como repúblico. Ese é o curso normal, precisas de un ano para coñecer a casa, ás persoas e decidir se queres partillar unha vida comunitaria con elas. E ao contrário, despois de un ano, a casa sabe se podes ser unha persoa que aporte problemas ou solucións. (Acreditade que, nos dias boloñeses que corren, as Repúblicas non están escasas de problemas).

Unha vez ao ano, coincidindo co aniversário da casa, celébrase o Centenário da República, xa que un ano vivindo nunha república equivale a 100 anos no exterior (e isto non é esaxero). Nese día, toda a família é convocada para un día de festa. Isto é así porque, unha vez que és repúblico, a pertenza a casa é para sempre. Son os chamados "Antigos e Antigas" e, tendo en conta que a miña casa nasceu nos anos 50, abarcan un grande abano de idades que se xuntan unha vez ao ano co mellor dos sorrisos e as vontades, que non por nada "a Prà é amor".

Un dia enteiro coas suas duas comidas e festa até a madrugada, en compañía d@s que son, d@s que fomos e, quen sabe, se calhar de alguém que será "tripulação da nossa nau". Celebrando o 58 centenário da nosa casa (se as miñas contas de cabeza non fallan).

Por iso, no inicio do mes dos cravos, teño unha boa escusa para voltar a Coimbra, agora que son viejuno... digo, antigo.

Fracasados de Antemano

Vaia de antemán que este non é un post de esperanza.

Foi no sábado, na reitoría da UDC. Alba conseguía o que, tras anos e anos de ouvir radios emitindo despoxos de operación triunfo, parecía imposíbel: transmitir sentimentos con total ausencia de artificialidade. Senta no sofá e prende a Cadena 40. Ves o que fai a ex-tipa de La oreja e tantas outras? Pois o contrario. A verdade dos sentimentos nota a nota cortando o noso folgo. Contra a ideia da música como arte etérea, o real. Tan real que para sí quixera o teatro a enerxia dos sentimentos que poboaban o palco na impresionante voz dunha adolescente.

Á sua beira Brais ergue a trompeta por riba da cabeza mentres canta, puño pecho. Entre os seus dedos, as suas entrañas e, atadas, as miñas e as de todo o público. Desgarra, bate, machuca. Combina á perfeción coa voz da Alba, intercalándose con ela, afrontando os dous a tarefa de meter ao público de xeonllos, de dobregalo. Nós caemos cos brazos por tras da caluga e o sorriso nos beizos. Declarámonos vencidos pola música de Alba, Brais, Teje, Bardanca, Román e Emílio: os Fracasados de Antemano. E arrinca a maior ovación de todo o concerto esta banda que chega de Labañou cargada de mala ostia e raiba.

E un lémbrase de como se debeu sentir o outro cando viu cantar a unha nena en Suíza, e vai tentando recompoñer as vísceras e pensar no que presenciou. Porque uns cativos de Labañou veñen de se desgarrar diante de nós cantando a história do brasileiro Menezes, asasinado aos tiros pola policia inglesa ao ser confundido cun terrorista. Cantado en clave de clase, internacional e con carraxe galega. De Labañou.

Membros dunha xeración a que non lle acostumamos dar moito interese (como se a nosa tivese feito algo de especial), losquearon en nós e demostraron que non están de volta de nada, que camiñan e ben diante. O tema Menezes pódese escoitar aqui e aqui. O seu Myspace, aqui.

Un grupo moi a ter en conta e a deixar debaixo do ollo; o meu destaque persoal para un concerto que contóu con algunha actuación do máis brillante. Parabéns á organización pola ideia e desenvolvimento. Por favor, que veñan moitas máis edicións de A Coruña Son e que teñan tanta calidade. E parabéns a Santiago Auserón por ter feito un traballo magnífico (polo menos é o que eu puiden ver desde fóra) e cantar e falar en galego. Todo un exemplo, Santiago e os Fracasados de Antemano. Que non se perda.